Barack Obama

Als je Washington DC hebt gezien, is New York maar behelpen. Wat een stad: weids, groen, schoon en zonder die neurotische drukte en achterlijk hoge gebouwen. New York heeft de naam, maar Washington heeft het.
Ons hotel ligt pal aan een superdrukke weg, waar het verkeer van en naar Washington dendert. Voor een goede slaaprust had het een paar honderd meter verderop moeten liggen. Het leek Bejing wel, wat een herrie!
Washington zouden we in één dag helemaal zien. We wisten wel beter. Daarom beperkten ons tot de hoogtepunten in het hart van de stad. Eerst dronken we koffie, ons vaste ritueel. Het café zag er gelikt uit, maar de koffie had veel weg van rioolwater. Tegenover zat een man, die veel weg had van Jezus, voor zich uit murmelend en druk gebarend naar de hemel. Hij keek mij lang aan, alsof hij van mij het verlossende woord verwachtte. Nee vader, dat doe jij toch! Hij had geen baard en wel een bril. Blijkbaar was het Jezus niet. Op naar Starbucks voor een lekkere tweede bak. Daarna liepen in rustig tempo naar het Capitool, dat trots, groots op een heuvel ligt. Prachtig, al stond de helft in de steigers. Het uitzicht naar de andere kant was adembenemend mooi. We kwamen het ene na het andere museum tegen. Het weer liet een bezoek niet toe. Het viel ons op, dat er telkens een chopper over ons heen vloog. Weer die overdreven angst dachten wij. Niet ver van het Witte Huis wemelde het van de politie. Obama zou langskomen, werd ons verzekerd. Ik geloofde dit eerst niet. Totdat er een batterij motoren langs zoefde. Voor de zekerheid toch maar de camera in de aanslag. En ja hoor, drie zwaar gepantserde auto's reden voorbij. In één daarvan zat mijn vriend Barack. Het was net balletje, balletje, je moest gokken waar hij in zat. Volgens mij heb ik Hem geschoten. Op goed geluk. De uitnodiging voor de picknick heb ik afgeslagen, vriendelijk, maar gedecideerd. Al snel bekwamen we van deze vluchtige ontmoeting. We moesten door naar het monument voor de gesneuvelden in Vietnam en verderop voor Korea. De mannen in gele en rode shirts bleken veteranen te zijn. In hordes op de been langs het monument met alle namen. Heel indrukwekkend. Het was in alle opzichten een memorabele en prachtige dag.