Weer terug over de Keys

Het is een tiefuseind rijden, maar dan heb je ook wat. Om ons op deze monstertocht goed voor te bereiden, besloten we eerst een straffe bak koffie te nemen down town. En natuurlijk is er bijna overal Star Bucks. In de eerste geen zitplaatsen, dus buiten opgedronken. In de tweede konden we zittend genieten van een double shot. Schuin tegenover mij zat een een half bejaarde hippieman voor z'n laptop. Misschien op zoek naar dito vrouw, wel met een vet betaalde baan, vrijgezel, honden en katten geen bezwaar. Deze hippie was een zwerver geworden, of is dat altijd geweest. Key West moet een hippiestad zijn. Niet veel hippies gezien, al helemaal geen vrouwelijke, de meesten weggepest of vertrokken naar beter oorden? Ze vroegen niet om geld, dus viel het wel mee hopelijk. Goed, we moesten verder. Veel gezien op de terugweg, meer gemist waarschijnlijk. Het is goed om het rustig aan te doen, regelmatig te stoppen en foto's te maken. En een praatje te maken met wie maar wil. Vooral het heldergroene water aan weerszijden is prachtig, met vele eilandjes, baaien en mooie bruggen. De oude afgedankte bruggen, waarvan het verroeste wegdek op instorten staat, zijn het mooist. Op een van de nieuwe bruggen zitten de pelikanen als oude wijze indianen voor zich uit te kijken. Te dagdromen. Ik probeerde er één heel dicht te naderen om zijn markante lijf te fotograferen. Want ze zijn mooi van lelijkheid. Een hele lange, zware snavel, waardoor ze met hun kop voorover hangen, alsof ze staand in slaap vallen. Bijna gelukt, maar hij vertrouwde me niet en ging er vandoor. Loeder. Ik kwam ook een oude leguaan tegen met haar staart tussen de benen. Nee, haar staart was er half af. Arme meid. Maar ze leefde nog. Misschien wel lang en gelukkig.