Het "Rijks" van KL.

Vandaag heb ik m'n zinnen gezet op het nationale kunstmuseum van KL. Ik had ook bedacht eerst koffie te drinken bij een tentje in het centrum vlak bij de Twin Towers. Een taxi is makkelijk te regelen hier met Uber. Kost bijna niets en het is nog gezellig ook met net afgestudeerde studenten. Die willen altijd weten waar we vandaan komen. Negen van de tien keer zijn ze "Belanda" geweest. Nou ja in Amsterdam. Die stad waar alles kan en mag. En ruikt naar de wiet. En iedereen fietst en vrolijk is.
De cappuccino smaakte voortreffelijk, net als de bediening. Klein en met een zwarte baret op. Heel vriendelijk en belangstellend.
Op naar het museum. Ik had er zin in. Er zou allerlei werk te zien van 2500 kunstenaars. Ik zei nog tegen Liesbeth, dat we een keuze zouden moeten maken. Zo veel zouden we niet aankunnen. Twee uur en dan stoppen. De taxi stopte. Wij naar binnen. Geen hond te bekennen. Het museum was gratis. Ik schreef mijn naam in het gastenboek. Bij 12 mei. Er waren nog twee gasten geweest. Bij binnenkomst trof mij de leegte en de opgang naar boven, die leek op een parkeergarage. Wat een armzalig en foeilelijk gebouw. Eerst wat tekeningen en aquarellen van Engelse kunstenaars. Daarna zou het moderne werk wel komen. Dat was er wel maar mondjesmaat. Alleen de laatste afdeling was goed te pruimen. Veel impressionistisch werk. De rest was opgedoekt. De geldkraan was duidelijk dichtgedraaid. De gloriejaren met werk van Picasso, Paul Huf en lokale beroemdheden waren voorbij. Armoe was troef. Dat was ook zo frappant. Er was slechts één suppoost, die steeds met ons meeliep en meewarig aankeek. Alsof hij zeggen wilde: wat doen we hier nog?