Nationaal park Jiuzhaigou

Het liefst waren we naar het strand gegaan, maar dat was net iets te ver weg. Een goede tweede is het Nationaal park Jiuzhaigou, dat tot werelderfgoed is verklaard. Een kaartje is zeker niet goedkoop, maar dan heb je ook wat. Bij de ingang staan de bussen al klaar. Het dal is namelijk meer dan 30 km lang. Dus ook net iets te ver om te lopen. Wij hadden een plaats uitgekozen bijna helemaal aan het eind van het park om de horden Chinezen te ontlopen. Dat lukte wonderwel, althans daar leek het op. In het begin was het heel rustig. De natuur was betoverend. Het ene meer was nog blauwer dan het andere. Eenmaal bij de eerste waterval werd het meteen een stuk drukker. En al die Chinezen willen vooral zichzelf en hun familie op de foto. De rest is maar bijzaak heb ik het idee. Wat een heisa. Ze staan ook plotseling stil op de meest ongelegen plekken. In het begin ergerde ik mij daaraan, riep ook " go home", maar daarom begonnen ze keihard te lachen. Ik besloot me er niet meer aan te storen. Dat hielp. De natuur was vaak heel onwerkelijk, zo mooi was het allemaal. Op een gegeven moment kwamen we bij een waterval die wel een paar honderd meter breed was. We hebben ook heel wat vogels gehoord, maar zelden gezien. Ik heb er een op de korrel gekregen. Een soort Chinees roodborstje. En ook een eekhoorn. Altijd lastig om te fotograferen. Panda's die hier zouden leven, hielden zich wijselijk schuil. Daar hadden we ook niet op gerekend. Mandarijneenden hebben we evenmin gezien. Wel een Chinese witte haai. Maar toen ik nog 's goed keek, bleek dat een gezonken boom te zijn. Al met al hebben we vier uur rondgelopen in het park. Prachtig, prachtig. Morgen naar Xian.