Batikken ofwel verven op doek

Het regenwoud was voor ons verleden tijd. Wat een kouwe drukte om niks. Geen wild vlees gezien. Zelfs geen vleesetende plant. Een prachtig gebied, maar te voet niet bepaald toegankelijk. Nu richting de oostkust net voorbij Kotha Baru. We waren vroeg op pad, dus lekker rustig aan dwars door het regenwoud. Regelmatig werden we door borden gewaarschuwd voor overstekende olifanten of tapirs. Stiekem hoopten we een kudde olifanten te ontmoeten. Dat zou fijn zijn. Om te vragen hoe het met ze gaat en te zeggen dat het toch beter is bij een zebrapad over te steken. Zebra's hadden ze hier nog nooit gezien. Kan helemaal niet. Zij waren Indische olifanten en geen Afrikaanse. Ze smeerden 'm luid toeterend de bosjes in. Wat een domme gast. Ik schrok van een toeterende tegenligger. Het was een prachtige weg, vol met slangenkuilen. Een tijger zou ook mooi zijn. Maar nee hoor, de enige ontmoeting met wilde dieren kwam pas veel later. Daar had je geen regenwoud voor nodig. Het laatste stuk van de rit ging als vanouds, traag en op steeds smallere wegen. Roger, onze Tom Tom, maakte er een ware puzzeltocht van. De volgende ochtend was ingeruimd voor batikken. Knoeien met verf op een flinterdun doek. Ik zag het al voor me: ik badend in het zweet, dat zich vermengde met de verf. Het moest wel een smoezelig werkje worden. Zo'n Anton Heyboer niemendalletje. En die batiksters maar lachen. Dat kwam aardig uit, al was het Allah-zijdank niet zo godvergeten heet in die hal. Aardige mannen en vrouwen met een vaste hand, die lappen vol met de meest truttige bloemenmotieven bekladden.
Maar wel knap. Daar kon Monet nog wat van leren. Met wat aanwijzingen konden we aan de slag. We moesten eerst lijntjes trekken met was. En daarna inkleuren. Iedereen kan schilderen met Ravensburg. Liesbeth maakte een soort levensboom. En ik rommelde maar wat aan. Het moest vooral nergens op lijken. Want ik weet, dat het later heel wat kan opbrengen. Als je Karel Appel heet. Toch was ik trots als een aap.